Zgodnie z tradycją słowiańską imiona nadawane były dzieciom dopiero między czwartym, a dwunastym rokiem życia (najczęściej było to siedem lat). Odbywał się wówczas rytuał zwany postrzyżynami (chłopcy) i zaplecie (dziewczęta) – dziecko otrzymywało właściwe imię i stawało się członkiem danej społeczności. Imiona słowiańskie były na tyle istotne, że zabronione było ich wymawianie w określonych sytuacjach (np. w trakcie choroby, by „złe” nie dotarło do cierpiącej osoby).

Starano się, aby nadane imiona przynosiły dzieciom szczęście, sławę i uznanie, stąd wiele z nich ma właśnie cząstkę „-sław”. Tworzenie imion podlegało pewnym zasadom. Przeglądając spis imion słowiańskich widać wyraźnie, że opisywały pożądane cechy, stany, uczucia, czasami pokrewieństwo (np. wuj). Najczęściej były dwuczłonowe (Bogu-sław, Jaro-gniewa, Przemy-sław, itp.). czasem w zamiennej kolejności (Sławomir-Mirosław).

Najczęstszymi członami w imionach słowiańskich były: bog (Bóg lub los, dola), bor (walka), dobro, ciech (radość, uciecha), dom, drogo, gniew, goj (obfitość, lek, pokój), gost (gość), jar (siła, krzepkość), lub (miły, przyjemny), mił, mir (pokój), mysł (myśleć), rad (zadowolony lub udzielający rady), rat (wojna), siem (ród, własność), sław, sobie, wit (pan, władca), włod (władać), woj (wojować), żyr (pokarm, życie). Obok imion dwuczłonowych występowały również imiona o budowie imiesłowów, np. Bojan, Kochan, Stojan, Wygnan, Cieszym, Radzim, Borzym. Przykładowe imiona męskie:

Bogdan – dany od Boga,
Bogumił – miły Bogu,
Bogusław – sławiący Boga,
Bolesław – bardziej sławny,
Bożydar – darowany od Boga,
Bronisław – ten, który strzeże sławy,
Czesław – ten, który oczekuje sławy,
Jarosław – pełen wielkiej sławy,
Kazimierz – niszczący pokój,
Krzesimir – ten, który przywraca pokój,
Miłosz – miłowany,
Mirosław – sławiący pokój,
Radosław – sławiący radość,
Sławomir – sławiący pokój,
Stanisław – niech stanie się sławny,
Wojciech – waleczny, cieszący się z walki,
Zbigniew – ten, który pozbył się gniewu.

Imiona kobiece tworzono zazwyczaj poprzez dodanie końcówki -a (np. Czesław – Czesława), choć warto pamiętać, że były one tworzone również w oparciu o człony typowo żeńskie: wola, cześć, wieść, włość, żyźń (urodzajność) i często nie miały męskich odpowiedników (np. Niedomira, Dobromiła). Przykładowe imiona żeńskie:

Bogna,
Bogumiła,
Bogusława,
Bożena,
Bratumiła,
Bronisława,
Czesława,
Dobrawa,
Dobromira,
Dobrosława,
Jarmiła,
Kazimiera,
Ludmiła,
Ludomiła,
Milena,
Miłochna,
Mira,
Mirosława,
Nawoja,
Przybysława,
Radochna,
Radosława,
Rasława,
Sława,
Sławomira,
Stanisława,
Szczęsna,
Tomiła,
Tomira,
Wanda,
Wiesława,
Wisława,
Włada,
Wojsława,
Żywia.