Podziwiając piękno sztucznego zbiornika wodnego, jakim jest Jezioro Rożnowskie, chcieliśmy poznać jego historię. Płynący tędy Dunajec powodował groźne powodzie, więc pod koniec I wojny światowej zaczęto myśleć o jego ujarzmieniu. Inicjatorem budowy zapory, autorem pierwszego projektu oraz stałym konsultantem w czasie studiów projektowych i budowy zapory był prof. Karol Pomianowski. Powódź, jaka miała miejsce 18 lipca 1934 roku na Dunajcu,  przyspieszyła podjęcie decyzji o rozpoczęciu budowy zbiornika retencyjnego. Prace budowlane zaczęto w czerwcu 1935 r., a ukończono w 1941 r., w czasie okupacji niemieckiej. Zapora stanęła w poprzek „pętli rożnowskiej”, w dolinie, w której meandrowała rzeka. Napełnianie zbiornika rozpoczęto w drugiej połowie 1941 r. Całkowite wypełnienie nastąpiło w 1943 r. po wiosennych i letnich wezbraniach.

Miejsce budowy wybrano w najwęższym miejscu pogórskiego przełomu Dunajca we wsi Rożnów, Zapora ma 550 m długości, jej szerokość w koronie wynosi 9 m, a wysokość 32,5 m. Stały przepływ wody wykorzystano do uruchomienia czteroturbinowej elektrowni wodnej, wbudowanej w środek zapory. Betonowy mur o szerokości ok. 40 m stoi na fundamencie wpuszczonym 17 m w podłoże. Podpłynęliśmy pod zaporę statkiem – robi duże wrażenie.